Εργασεία. Η σύγχρονη μορφή σκλαβειάς.

Ας ξεκαθαρίσουμε κάτι για αρχή. Έτσι όπως είναι διαμορφωμένη η κοινωνία, δεν υπάρχει άνθρωπος ο οποίος δεν έχει χρήματα έτοιμα από γονείς και συγγενείς ή σε σπάνιες περιπτώσεις δεν έχει αυτονομία (τροφή, στέγη ,ρουχισμό που να τα παράγει ο ίδιος όπως σε κάποια χωριά), που να μπορεί να ζήσει χωρίς δουλειά. Η δουλειά είναι απαραίτητο συστατικό επιβίωσης σύμφωνα με το μοντέλο της κοινωνίας μας.
Επομένως για να εξασφαλίσουμε τα απαραίτητα αγαθά αναγκαζόμαστε να δουλεύουμε. Όμως οι ανάγκες όλο και αυξάνονται, και μαζί αυξάνεται και ο χρόνος που διαθέτουμε στην δουλειά. Στο τέλος καταντάμε άβουλα όντα τα οποία ζούνε για να δουλεύουνε και όχι δουλεύουνε για να ζούνε. Προσωπική ζωή, διασκέδαση, επαφή με άλλα άτομα, μελέτη, όλα εκμηδενίζονται καθώς ακόμα και οι λίγες ώρες που μας απομένουν ελεύθερες στην ουσία δεν είναι ελεύθερες γιατί τις χρησιμοποιούμαι είτε για να ξεκουραστούμε από την δουλειά, είτε για να σκεφτούμε για την δουλειά. Επομένως η ζωή μας περιφέρεται γύρω από την δουλειά και την συσσώρευση χρημάτων. Άλλες φορές για την κάλυψη των εξόδων και άλλες φορές για να ‘’μαζέψουμε χρήματα για το μέλλον. Ένα μέλλον όμως που δεν έρχεται ποτέ.
Έτσι ερχόμαστε στο θέμα μας. Η δουλειά είναι μια σύγχρονη μορφή σκλαβιάς. Μια μορφή σκλαβιάς στην οποία μπήκαμε με την συγκατάθεσή μας. Μια μορφή σκλαβιάς στην οποία παρακαλάμε και κάνουμε ότι είναι δυνατό για να μπούμε. Επίσης όποιος, όποιοι δεν δέχονται να ενταχθούν στο σύστημά τους και να υποδουλωθούν, χαρακτηρίζονται ως τεμπέληδες, παρακμιακοί, και περιθωριακοί. Οι ισχυροί του κόσμου λοιπών καλά τα κατάφεραν. Κατάφεραν να μας κάνουν σκλάβους με την πλήρη συγκατάθεσή μας. Μάλιστα τους παρακαλάμε για αυτό. Τα έχουν καταφέρει τόσο καλά που ούτε κατά διάνυα δεν μπορείς να συζητήσεις για έναν εναλλακτικό τρόπο ζωής χωρίς να γίνεσαι γραφικός και δακτυλοδεικτούμενος από τους ξερόλες μικροαστούς.
Γιατί αν δεν είναι σκλαβιά η πλήρης απώλεια προσωπικής ζωής και χρόνου τότε τι είναι; Πώς λέγεται η χρησιμοποίηση των ανθρωπίνων όντων σαν εργαλεία για τον πλουτισμό των αφεντικών;
Επίσης ως αποτέλεσμα έρχονται και οι αρρώστιες. Άλλες φορές σωματικές, (κόπωση, πόνος σε διάφορα σημεία του σώματος λόγω βάρους ή τραυματισμών) και άλλες ψυχικές (στρες, κατάθλιψη λόγο έλλειψης προσωπικής ζωής). Βέβαια κουβέντα δεν κάνουμε για την πλήρη αδιαφορία των αφεντικών για την ασφάλεια των εργατών. Καθώς όλοι είμαστε αναλώσιμοι για αυτούς.
Βέβαια η σύγχρονη μορφή δουλειάς είναι αποτέλεσμα άλλον παραγόντων όπως το καπιταλιστικό σύστημα. Και τίθεται το ερώτημα. Αν όλοι οργανωνόμασταν, αρνούμασταν την εκμετάλλευση και δεν δουλεύαμε με τους όρους τους, τότε τι θα κάνανε; Θα αναγκαζόταν να παίξουν τι παιχνίδι με τους δικούς μας κανόνες. Γιατί ας μην ξεχνάμε όσο ωραία και χρήσιμη και ωφέλιμη και αν είναι η δουλειά όπως μας την παρουσιάζουν, κανένας από αυτούς δεν δουλεύει, ούτε θέλει να δουλέψει.
Όμως το να αλλάξει το παρόν σύστημα δουλειάς (ή δουλείας όπως θέλετε πείτε το δεν υπάρχει διαφορά) θέλει απίστευτη προσπάθεια και κόπο από όλους μας. Όμως είμαστε όλοι διατεθειμένοι να κοπιάσουμε; Γιατί όπως έχει αποδειχτεί από την ιστορία, δεν υπάρχει μεγαλύτερο ζώων από τον άνθρωπο…